Një poezi filozofike e poetit të njohur shqiptar, që vjen pas pak kohësh te “Milosao”. Përmes vargjeve, ai tregon cinizmin e kohës dhe përballjen e një Alter Ego-ja…
Nga FASLLI HALITI
. poemë.
Unë një labirint piramide,
Katakombi
Një lesh e li
Një turbullirë
Hapësirë plot moçale
Lartësi gjithë vakuume
Shirit me gjysma fjalësh
Kasetë
Me gjysma bisedash
Me gjysma polemikash
Debatesh
Copëza këngësh
Tingujsh
Melodish
Liqen plot cektësira
Pa kaltërsi
Pyll
Pa lisa
Plot shkurre
Plot trungje shtrembakë
Pa zogj pa bilbila
Pa lauresha
Plot derra,
Ujqër,
Pa dhelpra
***
Unë
Jam një film fragmentar
Plot të këputura copë-copë
Plot poza të djegura
Flu
Një arë
Me grurë të blertë breshke
Me kalli pa kokrra…
Kokëpërpjetë
Djerrinë
Plot gjembaçë
Plot driza dhe ferra
Unë
Mbjell
Nuk korr
Miellin e sit
Brumi vjen i kulluar
Unë s’e gatuaj s’e pjek
Shtëpinë e lë fare pa bukë
Librin e lë pa lexuar gjer në fund…
Filmin s’e ndjek
Gjer në end, fine, telos, kanjec…
Fjalët e tekstit nuk i marr vesh
Nuk i kuptoj
Melodinë nuk e riprodhoj
Refrenin e mërmëris me vete
Dëshiroj shumë
Por pa arritje
Shtroj problemet
S’i zgjidh saktësisht
X y z më dalin me mbetje
Me përqindje
Në fund
Në ushtrimet algjebrike mbrëmjeve bëj minuse
Me qëllimin furbesk
Që t’i bëj pluse
Në mëngjes
Edhe rimat s’i qëlloj
Asonancat e mia janë anemike
Ngjyrat të përzjera lla kobalt, pink
Krijoj njolla
Si trazirë ylberi mbi asfalt
Jam indiferent ndaj halleve të kujtdo
Vëmendja ime nuk u vë veshin telasheve të njerëzve…
Mendja bën fluturime nëpër qiejtë nëpër retë
Syri im
Sheh qimen
Në syrin e tjetrit
Nuk sheh trarin në syrin e vet
***
Unë
Një automatik difektoz
Fishekët më dalin të pazbrazur
Unë
Një orë e çakërdisur
Herë shkoj para
Herë prapa
Herë
S’punoj fare
Më mërzitet koha e mërzitur
Ndaj e lë të ikë si pelë e azdisur
***
Unë
Tren
Pa trenistë
Dal nga shinat
Çaj mes baltrave
S’i duroj dot shinat
Më mërzitin paralelet
Të cilat s’takohen kurrë
Kujtesa ime një usb boshe
Kompjuter me plot mishmash
Me një stivë mbresash imcake
Me cirkovolucione të përgjumura
Tru smirëzi
Dhëmbë
atallë smeril
Hakmarrës i serta
I cili nuk fshihen dot
Me gomën e pendesës
Idhnak intolerant ekstremist i marrë
Vadis gjembaçin shkul zambakun e bardhë
***
Pështyj
Dhe lëpij të pështyrat
Fshij pikën e vesës në fytyrën e tjetrit
Lë pështymën e tjetrit në faqen time
Unë përtyp qelbësira të vjetra e të reja
Ha turpin me bukë,
Me bukë bajate
Pi në burim
Turbulluar
Nga unë
Vetë
Vdekjet
S’më hidhërojnë
Lindjet s’më gëzojnë
Nuk vete për ngushëllim
Në vakira s’qaj
Nuk vajtoj
Në dasma
Nuk këndoj
Mbaj vetëm iso
Nuk kërcej nuk vallëzoj…
***
Ha dhe mbetem i uritur
Pi dhe mbetem i etur
Si Tantali
Suksesi
I tjetrit
Më pikëllon
Më vret veshin
Pres me padurim
Dështimet falimentimet
Afishimet mbi xham: «Dyqani mbyllet!»
Flas vetëm për të djeshmen
Për të sotmen heshtje
Goja
Kyur
Të ardhme
Të nesërmes
S ’ia vë fare veshin
Më mbetet koka duke pas
Rri me sy
Nga e djeshmja
Më pushton nostalgjia
Dashuria
S’më
Prek fare
Errësira më qetëson
Drita më vret sytë më verbon
Shoh si lakuriqi me veshë dëgjoj me sy
Akullin dhe avullin i kam miq
Me ujin jam në mëri në gjak
Unë digjem nga etja
Ai s’ma shuan
Buzën
S’ma lag
***
Unë
Hidrofob i tërbuar
Unë u thur himne torfës
Kënetave me ujë verdhanë
Selekëve të mbuluar me fier
Kallamave me idile puhish fine
Ujin e poshtëroj
Laj këmbët
Laj rrobat me njolla vaji të zi
Shaj lumin që shuan etjen e blerimit…
I marr lirinë ajrit dhe erës
I burgos në bombola
Në goma makinash
Shaj Oqeanet
S’i shoh dot
Gjerësitë, gjatësitë, thellësitë e tyre përpirëse
Pellgjeve u përkulem me reverancë
Rrëkeve iu mbaj ison pa tinguj
Laj sytë me sklepa burimeve
Kafshimi më ngop
Puthja e buzëve
Vishnjë qershi
Neveri
Tres
Vesën
Për plumba
Shes ndërgjegjen
Pa më vrarë ndërgjegjja
Tall
Trimërinë
Përkëdhel frikën
Dashuria më hap krahët me dashuri
Unë e përqafoj me urrejtje
Kush më bëri
Mua kështu:
Unë s’jam krijues
Mua më bëri dikush
Po kush më bëri
Ju
Jeta
Shoqëria…
Apo më krijoi vetë Zoti, Perëndia…?
1996 – 2017